بازگشت

دل آسوده‌ی من ، لانه پاک کبوتر بود
که چتر شاخساران بر فرازش سایه گستر بود
شبی فریاد خشم آلوده‌ی طوفان
گریزان کرد از وحشت ، کبوتر بچگانش را
از آن پس ، لانه ویران شد
بهار از او گریزان شد
دهان شبنم آلودش پر از خاک بیابان شد
پر از خاکی که می پوشاند شب‌ها آسمانش را
تهی شد سینه اش مانند دام خالی صیاد
هم از آوا ، هم از فریاد
نه فریادی که گاه از خشم ، بفشارد گلویش را
نه آوایی که گاه از شوق ، بگشاید دهانش را

.

.

.

ای بی‌نوا درخت
آیا خبر ز خویش نداری هنوز هم ؟
از یاد آسمان و زمین هر دو رفته‌ای
آیا در انتظار بهاری هنوز هم ؟

بی‌رنگی

   اگر نه رنگ

   اگر نه چشمواره‌های تنگ بود

   کدام خاره سنگ بود
   که تاب آبگینه دیدنش نبود ؟
   کدام کرم پیله بود
   که بال ِ در هوای گل پریدنش نبود ؟
   کدام خار و سبزه و گیاه زرد بود
   که آفتاب گردان
   نبود ؟
   کدام شبنم و حباب
   کدام سایه و سراب
   که آفتاب سرمدی نبود ؟
   کدام گل
   گل محمدی نبود ؟

شعر مرجان

سنگی است زیر آب
در گود شب گرفته دریای نیلگون
تنها نشسته در تک آن گور سهمنک
خاموش مانده در دل آن سردی و سکون
او با سکوت خویش
از یاد رفته‌ای ست در آن دخمه سیاه
هرگز بر او نتافته خورشید نیم روز
هرگز بر او نتافته مهتاب شامگاه
بسیار شب که ناله برآورد و کس نبود
کان ناله بشنود
بسیار شب که اشک برافشاند و یاوه گشت
در گود آن کبود
سنگی است زیر آب ولی آن شکسته سنگ
زنده ست می تپد به امیدی در آن نهفت
دل بود اگر به سینه دلدار می نشست
گل بود اگر به سایه خورشید می شکفت ...

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد
به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من
از فصل‌های خشک گذر میکردند
به دسته‌های کلاغان
که عطر مزرعه های شبانه را
برای من به هدیه می‌آورند
به مادرم که در آینه زندگی می‌کرد
و شکل پیری من بود
و به زمین ، که شهوت تکرار من ، درون ملتهبش را
از تخمه‌های سبز می‌انباشت

                                سلامی ، دوباره خواهم داد.

...

مرگ رنگ

                                                      رنگی کنار شب
                                                      بی حرف مرده است
                                                      مرغی سیاه آمده از راه های دور
                                                      می خواند از بلندی بام شب شکست
                                                      سرمست فتح آمده از راه
                                                      این مرغ غم پرست
                                                      در این شکست رنگ
                                                      از هم گسسته رشته ی هر آهنگ
                                                      تنها صدای مرغک بی باک
                                                      گوش سکوت ساده می آراید
                                                      با گوشوار پژواک
                                                      مرغ سیاه آمده از راههای دور
                                                      بنشسته روی بام بلند شب شکست
                                                      چون سنگ ‚ بی تکان
                                                      لغزانده چشم را
                                                      بر شکل های در هم پندارش
                                                      خوابی شگفت می دهد آزارش
                                                      گلهای رنگ سرزده از خاک های شب
                                                      در جاده ای عطر
                                                      پای نسیم مانده ز رفتار
                                                      هر دم پی فریبی این مرغ غم پرست
                                                      نقشی کشد به یاری منقار
                                                      بندی گسسته است
                                                      خوابی شکسته است
                                                      رویای سرزمین
                                                      افسانه شکفتن گلهای رنگ را
                                                      از یاد برده است
                                                      بی حرف باید از خم این ره عبور کرد
                                                      رنگی کنار این شب بی مرز مرده است

چو شمع ...

در کشاکش از زبان آتشین بودم چو شمع

تا نپیوستم به خاموشی نیاسودم چو شمع

دیدنم نادیدنی، مدنگاهم آه بود
در شبستان جهان تا چشم بگشودم چو شمع

سوختم تا گرم شد هنگامهٔ دلها ز من
بر جهان بخشودم و بر خود نبخشودم چو شمع

سوختم صد بار و از بی‌اعتباریها نگشت
قطرهٔ آبی به چشم روزن از دودم چو شمع

پاس صحبت داشتن آسایش از من برده بود
زیر دامان خموشی رفتم، آسودم چو شمع

این که گاهی می‌زدم بر آب و آتش خویش را
روشنی در کار مردم بود مقصودم چو شمع

مایهٔ اشک ندامت گشت و آه آتشین
هر چه از تن‌پروری بر جسم افزودم چو شمع

این زمان افسرده‌ام صائب، و گرنه پیش ازین
می‌چکید آتش ز چشم گریه آلودم چو شمع

در آینه دلم گرفت

خود را شبی در آینه دیدم ، دلم گرفت

از فکر این‌که قد نکشیدم ، دلم گرفت  

   از فکر این‌که بال و پری داشتم ولی         

   بالاتر از خودم نپریدم ، دلم گرفت

از این‌که با تمام پس انداز عمر خود
حتی ستاره‌ای نخریدم ، دلم گرفت         

   کم‌کم به سطح آینه ام برف می‌نشست      

   دستی بر آن سپید کشیدم ، دلم گرفت

دنبال کودکی که در آن سوی برف بود
رفتم ولی به او نرسیدم ، دلم گرفت         

   نقاشی ام تمام شد و زنگ خانه خورد        

   من هیچ خانه‌ای نکشیدم ، دلم گرفت

شاعر کنار جوی گذر عمر دید و من
خود را شبی در آینه دیدم ، دلم گرفت ...

زنده در گور

بهار امسال

              خاموش است

نه شمع غنچه ای در شمعدان شاخه ها دارد
نه آتشبازی سرخ و بنفش ارغوان ها را

بهار امسال

              بغضی در گلو دارد

فروغِ خنده از سیمای او دور است

عروسِ آفتابش زنده در گور است

مگر سیلاب اشکش پاک گرداند

ز لوح سینه ی او

              حسرت رنگین کمان ها را

پاسخ

نقشِ غلط مخوان
هان!

اقیانوس نیستی تو

جلوه‌ی سیّالِ ظلماتِ درون.

کوه نیستی

خشکینه‌ی بی‌انعطافیِ محض.

انسانی تو

سرمستِ خُمبِ فرزانه‌گی‌یی
که هنوز از آن قطره‌یی بیش در نکشیده
از معماهای سیاه سر برآورده
هستی
معنای خود را با تو محک می‌زند.


از دوزخ و بهشت و فرش و عرش برمی‌گذری
و دایره‌ی حضورت
جهان را
در آغوش می‌گیرد.

نام توام من
به یاوه معنایم مکن!

گلایه

اقیانوس است آن:
ژرفا و بی‌کرانه‌گی،
پرواز و گردابه و خیزاب
بی‌آن که بداند.

کوه است این:
شُکوهِ پادَرجایی،
فراز و فرود و گردن‌کشی
بی‌این که بداند.

مرا اما
انسان آفریده‌ای:
ذره‌ی بی‌شکوهی
گدای پَشم و پِشکِ جانوارن،
تا تو را به خواری تسبیح گوید
از وحشتِ قهرت بر خود بلرزد
بیگانه از خود چنگ در تو زند
تا تو
کُل باشی.

مرا انسان آفریده‌ای:
شرم‌سارِ هر لغزشِ ناگزیرِ تن‌اش
سرگردانِ عرصاتِ دوزخ و سرنگونِ چاه‌سارهای عَفِن:
یا خشنودِ گردن نهادن به غلامیِ تو
سرگردانِ باغی بی‌صفا با گُل‌های کاغذین.

فانی‌ام آفریده‌ای
پس هرگزت دوستی نخواهد بود که پیمان به آخر برد.

بر خود مبال که اشرفِ آفرینه‌گانِ تواَم من:
با من
خدایی را
شکوهی مقدّر نیست.

...