باغ زمستان
زمستان فرا می رسد
برگ های نمور می دهد مرا حکم درخشندگی
آراسته در سکوت و زرد
کتاب برف ام
دامن گسترده چمنزار گشوده
چرخه ای که منتظرست
وابسته ی زمین و زمستانش ام
آوازه ی زمین متجلی در برگ ها
همین که گندم گر گرفت
با گل های سرخی همچون شعله ها نشانه شد
بعد پائیز آمد و نوشت کتاب مقدس شراب را:
هر چیزی گذشت ، جام تابستان
آسمان گذرا بود
ابر هوا خاموش شد
پابلو نرودا
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد