درخت غریب

دیدم در آن کویر درختی غریب را

محروم از نوازش یک سنگ رهگذر

تنها نشسته ای

بی برگ و بار زیر نفسهای آفتاب

در التهاب

در انتظار قطره باران

در آرزوی آب

ابری رسید

چهر درخت از شعف شکفت

دلشاد گشت و گفت

ای ابر ای بشارت باران

آیا دل سیاه تو از آه من بسوخت؟

غرید تیره ابر

برقی جهید و چوب درخت کهن بسوخت

چون آن درخت سوخته ام در کویر عمر

ای کاش

خاکستر وجود مرا با خویش

می برد باد

باد بیابانگرد

ای داد

دیدم که گرد باد

حتی

خاکستر وجود مرا با خود نمی برد 

در دشت باید رفت

یک روز رسد غمی به اندازه کوه ، 

یک روز دگر نشاط اندازه دشت ... 

افسانه زندگی چنین است ، بلی

در سایه کوه باید از دشت گذشت

آدمک ، آهای ، بخند ...

آدمک آخر دنیاست ، بخند

آدمک مرگ همینجاست ، بخند

آن خدایی که بزرگش خواندی

به خدا مثل تو تنهاست ، بخند

دست خطی که تو را عاشق کرد

شو‌خی کاغذی ماست ، بخند

فکر کن درد تو ارزشمند است

فکر کن گریه چه زیباست ، بخند

صبح فردا به شبت نیست که نیست

تازه انگار که فرداست ، بخند

راستی آنچه به یادت دادیم

پر زدن نیست که درجاست ، بخند

آدمک نغمه ی آغاز نخوان

به خدا آخر دنیاست ، بخند

پرنده نیز خواهد مرد

دلم گرفته است

به ایوان می‌روم و انگشتانم را

بر پوست کشیده شب می‌کشم

چراغ‌های رابطه تاریکند

کسی مرا به آفتاب

          معرفی نخواهد کرد

کسی مرا به میهمانی گنجشک‌ها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار

           پرنده مردنی است ...

و نه هیچ

نه زورقی و نه سیلی ، نه سایه ی ابری
تهی ست آینه مرداب انزوای مرا
خوش آنکه سر رسدم روز و سردمهر سپهر
شبی دو گرم به شیون کند سرای مرا 

حال من خوب است ...

سلام ؛ حال من خوب است 

ملالی نیست جز گم شدن گاه به گاه خیالی دور 

که مردم به آن شادمانی بی سبب می گویند . . . 

با این همه اگر عمری باقی بود 

طوری از کنار زندگی می گذرم 

که نه دل کسی در سینه بلرزد 

و نه این دل نا ماندگار بی درمانم . . . 

تا یادم نرفته است بنویسم: 

دیشب در حوالی خواب هایم ، سال پر بارانی بود . . . 

خواب باران و پاییزی نیامده را دیدم 

دعا کردم که بیایی 

با من کنار پنجره بمانی ، باران ببارد 

اما دریغ که رفتن ، راز غریب این زندگیست 

رفتی پیش از آن که باران ببارد . . . 

می دانم ، دل من همیشه پر از هوای تازه باز نیامدن است ! 

انگار که تعبیر همه رفتن ها ، هرگز باز نیامدن است 

بی پرده بگویمت : 

می خواهم تنها بمانم 

در را پشت سرت ببند 

بی قرارم ، می خواهم بروم ، می خواهم بمانم ؟! 

هذیان می گویم ! نمی دانم . . . 

نه عزیزم ، نامه ام باید کوتاه باشد 

ساده باشد ، بی کنایه و ابهام 

پس از نو می نویسم: 

سلام! حال من خوب است 

اما تو باور نکن . . . 

دکلمه با صدای زنده یاد خسرو شکیبایی

پرنده ای در دوزخ

نگفتندش چو بیرون می کشاند از زادگاهش سر
 که آنجا آتش و دود است
نگفتندش : زبان شعله می لیسد پر پاک جوانت را
همه درهای قصر قصه های شاد مسدود است
نگفتندش : نوازش نیست ، صحرا نیست ، دریا نیست
همه رنج است و رنجی غربت آلود است
پرید از جان پناهش مرغک معصوم
درین مسموم شهر شوم
پرید ، اما کجا باید فرود اید ؟
نشست آنجا که برجی بود خورده بآسمان پیوند
در آن مردی ، دو چشمش چون دو کاسه ی زهر
به دست اندرش رودی بود ، و با رودش سرودی چند
 خوش آمد گفت درد آلود و با گرمی
به چشمش قطره های اشک نیز از درد می گفتند
ولی زود از لبش جوشید با لبخندها ، تزویر
تفو بر آن لب و لبخند
پرید ، اما دگر ایا کجا باید فرود اید ؟
نشست آنجا که مرغی بود غمگین بر درختی لخت
 سری در زیر بال و جلوه ای شوریده رنگ ، اما
چه داند تنگدل مرغک ؟
عقابی پیر شاید بود و در خاطر خیال دیگری می پخت
 پرید آنجا ، نشست اینجا ، ولی هر جا که می گردد
غبار و آتش و دود است
نگفتندش کجا باید فرود اید
همه درهای قصر قصه های شاد مسدود است
دلش می ترکد از شکوای آن گوهر که دارد چون
صدف با خویش
 دلش می ترکد از این تنگنای شوم پر تشویش
چه گوید با که گوید ، آه
کز آن پرواز بی حاصل درین ویرانه ی مسموم
چو دوزخ شش جهت را چار عنصر آتش و آتش
همه پرهای پاکش سوخت
کجا باید فرود اید ، پریشان مرغک معصوم ؟

آن روزها

ما گشته‌ایم، نیست، توهم جستجو مکن

آن رزوها گذشت، دگر آرزو مکن

دیگر سراغ خاطره‌های مرا مگیر

خاکستر گداخته را زیر و رو مکن

در چشم دیگران منشین در کنار من

ما را در این مقایسه بی آبرو مکن

...

سیب سرخ

آی مردم سیب سرخ آوردم،

        سرخ تر از آتش ...

سفره هاتان پر سیب،

        دشتهاتان پرگل،

                قلبهاتان گرم باشد از این آتش ...

باید از محشر گذشت ...

باید از محشر گذشت
این لجن زاری که من دیدم سزای صخره هاست ،
گوهر روشن دل از کان و جهانی دیگر است ،
عذر میخواهم پری ...          
                 عذر میخواهم پری ...
من نمیگنجم در آن چشمان تنگ ،
با دل من آسمانها نیز تنگی میکنند ،
روی جنگلها نمی آیم فرود ،
شاخه زلفی  گو مباش ،
آب  دریا ها کفاف تشنه این درد نیست ،
بره هایت میدوند ،
 جوی باریک عزیزم راه خود گیرو برو ...
یک شب مهتابی از این تنگنای  بر فراز کوها پر میزنم،  
میگذارم میروم ،
ناله خود میبرم ،
دردسر کم میکنم ...

چشمهائی خیره می پاید مرا،
غرش تمساح می آید بگوش ،
کبر فرعونی و سحر سامریست ،
دست موسی و محمد با من است ،
میروی ، وعده آنجا که با هم روز شب را آشتیست ،
صـبـح چنـدان دور نیست ...