مرگ رنگ
بی حرف مرده است
مرغی سیاه آمده از راه های دور
می خواند از بلندی بام شب شکست
سرمست فتح آمده از راه
این مرغ غم پرست
در این شکست رنگ
از هم گسسته رشته ی هر آهنگ
تنها صدای مرغک بی باک
گوش سکوت ساده می آراید
با گوشوار پژواک
مرغ سیاه آمده از راههای دور
بنشسته روی بام بلند شب شکست
چون سنگ ‚ بی تکان
لغزانده چشم را
بر شکل های در هم پندارش
خوابی شگفت می دهد آزارش
گلهای رنگ سرزده از خاک های شب
در جاده ای عطر
پای نسیم مانده ز رفتار
هر دم پی فریبی این مرغ غم پرست
نقشی کشد به یاری منقار
بندی گسسته است
خوابی شکسته است
رویای سرزمین
افسانه شکفتن گلهای رنگ را
از یاد برده است
بی حرف باید از خم این ره عبور کرد
رنگی کنار این شب بی مرز مرده است
چو شمع ...
در کشاکش از زبان آتشین بودم چو شمع
در شبستان جهان تا چشم بگشودم چو شمع
بر جهان بخشودم و بر خود نبخشودم چو شمع
قطرهٔ آبی به چشم روزن از دودم چو شمع
زیر دامان خموشی رفتم، آسودم چو شمع
این که گاهی می‌زدم بر آب و آتش خویش را
روشنی در کار مردم بود مقصودم چو شمع
مایهٔ اشک ندامت گشت و آه آتشین
هر چه از تن‌پروری بر جسم افزودم چو شمع
این زمان افسرده‌ام صائب، و گرنه پیش ازین
می‌چکید آتش ز چشم گریه آلودم چو شمع
در آینه دلم گرفت
خود را شبی در آینه دیدم ، دلم گرفت
از فکر این‌که قد نکشیدم ، دلم گرفت
از فکر این‌که بال و پری داشتم ولی
بالاتر از خودم نپریدم ، دلم گرفت
از این‌که با تمام پس انداز عمر خود
حتی ستاره‌ای نخریدم ، دلم گرفت
کم‌کم به سطح آینه ام برف می‌نشست
دستی بر آن سپید کشیدم ، دلم گرفت
دنبال کودکی که در آن سوی برف بود
رفتم ولی به او نرسیدم ، دلم گرفت
نقاشی ام تمام شد و زنگ خانه خورد
من هیچ خانه‌ای نکشیدم ، دلم گرفت
شاعر کنار جوی گذر عمر دید و من
خود را شبی در آینه دیدم ، دلم گرفت ...
زنده در گور
بهار امسال
خاموش است
نه شمع غنچه ای در شمعدان شاخه ها داردنه آتشبازی سرخ و بنفش ارغوان ها را
بهار امسال
بغضی در گلو دارد
فروغِ خنده از سیمای او دور استعروسِ آفتابش زنده در گور است
مگر سیلاب اشکش پاک گرداندز لوح سینه ی او
حسرت رنگین کمان ها را
پاسخ
نقشِ غلط مخوان
هان!
اقیانوس نیستی تو
جلوه‌ی سیّالِ ظلماتِ درون.
کوه نیستی
خشکینه‌ی بی‌انعطافیِ محض.
انسانی تو
سرمستِ خُمبِ فرزانه‌گی‌یی
که هنوز از آن قطره‌یی بیش در نکشیده
از معماهای سیاه سر برآورده
هستی
معنای خود را با تو محک می‌زند.
از دوزخ و بهشت و فرش و عرش برمی‌گذری
و دایره‌ی حضورت
جهان را
در آغوش می‌گیرد.
نام توام من
به یاوه معنایم مکن!
گلایه
اقیانوس است آن:ژرفا و بی‌کرانه‌گی،
پرواز و گردابه و خیزاب
بی‌آن که بداند.
کوه است این:
شُکوهِ پادَرجایی،
فراز و فرود و گردن‌کشی
بی‌این که بداند.
مرا اما
انسان آفریده‌ای:
ذره‌ی بی‌شکوهی
گدای پَشم و پِشکِ جانوارن،
تا تو را به خواری تسبیح گوید
از وحشتِ قهرت بر خود بلرزد
بیگانه از خود چنگ در تو زند
تا تو
کُل باشی.
مرا انسان آفریده‌ای:
شرم‌سارِ هر لغزشِ ناگزیرِ تن‌اش
سرگردانِ عرصاتِ دوزخ و سرنگونِ چاه‌سارهای عَفِن:
یا خشنودِ گردن نهادن به غلامیِ تو
سرگردانِ باغی بی‌صفا با گُل‌های کاغذین.
فانی‌ام آفریده‌ای
پس هرگزت دوستی نخواهد بود که پیمان به آخر برد.
بر خود مبال که اشرفِ آفرینه‌گانِ تواَم من:
با من
خدایی را
شکوهی مقدّر نیست.
...
دلم گرفت ...
دلم گرفت ...
از روزهایی که بی‌هیچ شب شدند،
از شب‌هایی که در کوچه پس کوچه‌های صبح،
سر به خاک ساییدند.
دلم گرفت ...
از ازدحام غریبه‌ها،
از مردمانی که نمی‌شنوند،
از آنها که لهجه‌ی شیرینِ نگاه را هرگز نفهمیدند.
دلم گرفت ...
نه از نبودن آنها،
که از ماندن خود،
من از سایه‌ی بی‌قرار خودم خسته‌ام.