دوباره شروع از گفتن است، ناتمام گفتن
که شاید تو تمامش کنی...
دوباره هق هق است و هزاران آه و نشنفتن های تو
من و کاغذ و قلم دربدر وادی حرف
که تو شاید گذری از لب این وادی کنی
و تو شاید کمی گوش کنی... بشنوی این فریادم
که تو امروز از آن می گذری
خسته ام بس که شنفتم چه بی آوازم
و چرا مسکوتم
و چرا هیچ ندارم حرفی
وه چه بی فریادم آه چه بی آوازم
من خود زخود می پرسم که چرا مسکوتم!!
منی که غرق شده در حرفم... چرا بی حرفم؟؟
من و این بغض صدا خسته ازاین همه آه
قصد شب داریم و بس
قصد رقصیدن در جشن خدا
قصد ماه افشانی
قصد شب پیمایی...
من بودم و ماه
در شبی مهتابی
خیره ی ماه شدم و می خندم
ماه نیز بر رخ من می خندد
من پر از فریادم
من پر از آوازم...
ناگهان ابری آمد و بپوشاند شب را
تیره شد آسمان و ندیدم ماه را
حال من بودم شب
حال من بودم و این تاریکی
باز من بودم و دنیای خموش
باز من بودم قصه ی سکوت
و کنون می فهمم که چرا مسکوتم
و چرا هیچ کسی نشناخت این فریادم
من همه فریادم من همه آوازم
در دل فریادها چه سکوتی این جاست...
علی اکبر ثابتیان - دفتر شعر سفر
سلام
مطالب زیبا و دلنشین گذاشتی
ممنون دوست عزیز :)