دلم گرفت ...

دلم گرفت ...

از روزهایی که بی‌هیچ شب شدند،  

از شب‌هایی که در کوچه پس کوچه‌های صبح،

                                      سر به خاک ساییدند.

دلم گرفت ...

از ازدحام غریبه‌ها،

از مردمانی که نمی‌شنوند،

از آنها که لهجه‌ی شیرینِ نگاه را هرگز نفهمیدند.

دلم گرفت ...

نه از نبودن آنها،

که از ماندن خود،

من از سایه‌ی بی‌قرار خودم خسته‌ام.