آدمک

توی قاب سرد این آینه‌ها 

تصویر آدمکی، شکسته بود. 

آدمک خسته و غمگین و سیاه، 

روبروی آینه نشسته بود. 

تو چشاش، ابرای بارون زده‌ی تلخ و سیاه، 

رو لباش، قصه‌ی دلتنگی تو، قصه‌ی دلتنگی ما، 

کی با دشنه‌های کین، 

کی با داس عشق و دین، 

بریده ریشه‌های، این آدمک رو از زمین؟ 

واسه این آدمک شهر گناه، 

آسمون ، رنگ رهایی رو نداشت. 

قفس تیره و تاریکه زمین، واسه‌ی آدمکم جایی نداشت