فصل زرد

تباهی خیمه زد بر من
چه بی پروانه می‌سوزم

پر از بیهودگی اینجا                         

که می‌میرد شب و روزم

چه آغازی، چه فرجامی                         

رفاقت رنگ می‌بازد

دوباره لشکر اندوه                         

به قلب قصه می‌تازد

در این شبهای تن‌فرسا                         

من از فردا گریزانم

کجا گم کرده‌ام خود را                         

نمی‌دانم، نمی‌دانم

کسی پیدا کند من را                          

در این فصل فراموشی

که تقدیرم گره خورده                         

در این زندان خاموشـی

دوباره شعله زن ای عشق!                         

بر این خاکستر بی‌جان

بکش بر باور دیروز                          

دوباره خطی از بطلان

ببر من را که بی‌تابم                          

در این تنهایی و تردید

نشانم ده از این روزن                          

طلوعی تازه از خورشید