زمستان

زمستان ، درخت در اندیشه فرو می‌رود

سپس روی خنده همهمه می کند

و زمزه برگ‌ها

زینت باغ‌های ماست.

بهر آنکه دیگر دل به کس نمی‌بندد

همواره زندگی بسی دور است.

مسافر

سفر مرا به در باغ چند سالگی‌ام برد

و ایستادم تا دلم قرار بگیرد

صدای پرپری آمد

،و در که باز شد

من از هجوم حقیقت به خاک افتادم

هوای حوصله ابریست

...