گل

همان رنگ و همان روی
همان برگ و همان بار
همان خنده‌ی خاموش در او خفته بسی راز
همان شرم و همان ناز

همان برگ سپید به مثل ژاله‌ی ژاله

به مثل اشک نگونسار

همان جلوه و رخسار
نه پژمرده شود هیچ
نه افسرده ، که افسردگی روی
خورد آب ز پژمردگی دل
ولی در پس این چهره دلی نیست
گرش برگ و بری هست
ز آب و ز گلی نیست
هم از دور ببینش
به منظر بنشان و به نظاره بنشینش
ولی قصه ز امید هبایی که در او بسته دلت ، هیچ مگویش
مبویش
که او بوی چنین قصه شنیدن نتواند
مبر دست به سویش
که در دست تو جز کاغذ رنگین ورقی چند ، نماند